Zo rond ‘83 kwam de heleboel in de Metal wel in beweging. Naast de oudjes als Saxon en Priest luisterde we veel hardrock, alhoewel de bands als Deep Purple en Rainbow en uiteraard Sabbath natuurlijk wel een beetje ouderwets waren in mijn ogen. Het was duidelijk dat er meer interesse was voor de snellere metal. No sleep till Hammersmith was een monument en Black Metal van Venom een rauw stuk duistere herrie. Met Kill ’em All kwamen de bands in eens niet meer uit the UK maar was Amerikaanse Thrash echt je van het. Door veel interviews met die bands te lezen was het soms niet bij te benen hoeveel bands als inspiratie hadden gediend voor het fenomeen Thrash. Het bleek een klein wereldje van ons kent ons en was vooral in nederland HOT! Kleine kutzaaltjes als Scum en de Dynamo werden wereldberoemd! De Scorpions waren in mijn ogen een stel oude mannen en de flying V‘s van Accept spraken me meer aan maar zouden binnen een paar jaar door Kreator en Destruction van mijn favorietenlijstje afgespeeld worden. In die tijd viel ook de beslissing om een vak opleiding in grafische vormgeving te gaan volgen. Ik besteede mijn tijd aan: voetbal, honkbal, drummen en heel veel metal. Logos en hoezen zijn daar altijd een onderdeel van geweest. Het was me toen compleet onduidelijk hoe de platen/muziek wereld in elkaar zat en verbaasde me keer op keer over het slechte artwork. Mooi of lelijk is natuurlijk subjectief maar het gebrek aan techniek van sommige illustratoren was onbegrijpelijk. Vooral het fenomeen airbrush werd te pas en onpas van stal gehaald. Toch zitten er intussen een aantal geweldige vormgevers achter bands maar dat was in de begin jaren meestal het neefje van de platenbaas die zijn tekendiploma had gehaald omdat de leraar van hem af moest. De eerste Anthrax was een geweldige plaat, de double bass van Benante is epic maar de hoes doe echt zeer aan je ogen. Tony Portaro maakte echt een goeie plaat met Power & Pain en een wereldplaat met Ticket to Mayhem maar oh, wat is de hoes van die eerste plaat lelijk! Dat je kiest voor een bandnaam Cancer is beladen, maar het artwork is zo slecht dat je vergeet dat die gasten best een aardig album op namen. De opvolger met Ex-Death en weet ik veel wat James Murphy is net zo dramatisch qua artwork. Bonded by blood van Exodus is twee keer uit gebracht maar die plaat had echt veel beter verdiend. Exodus is eigenlijk de nummer vier van de Big four en dat weet iederen behalve Scott Ian. Carcass was ook zo’n geval, altijd vieze en gore hoezen tot ze de geweldige Heartwork Lp maakte met H.R. Giger. Tegenwoordig hebben bands het allemaal een stuk beter voor elkaar maar of ze er nog iets aan verdienen is een tweede.